เมื่อปล่อยให้ความเจ็บปวดเดินทางกับเราไปเรื่อยๆ…
เราจะแบกความเจ็บปวดนั้นตลอดทางที่เราเดิน หรือเราจะขอบคุณมัน หยิบมันออก แล้วเริ่มต้นใหม่?
บางคนชินกับการสะสมความเจ็บปวดในชีวิต เพราะมันอาจจะหมายถึงหลักฐานแห่งความโชกโชนแห่งประสบการณ์
เราจึงบดขยี้ความเจ็บปวดให้ฝังลึกลงไปข้างใน พอให้พิ้นที่ใจมีที่เหลือรับความเจ็บอื่นใดได้อีก
แบบ “มาเล้ยย หนักกว่านี้ก็เจอมาแล้ว”
บางความเจ็บปวดผ่านมาเป็น 10 ปี มันก็ยังอยู่ตรงไหน เฝ้าโทษตัวเอง เฝ้าโทษคนอื่น หรือเฝ้าโทษเหตุการณ์ แม้เวลาจะล่วงเลยไปแสนนาน
เราสังเกตเห็นสิ่งนี้ชัดขึ้นผ่านการจัด transformation game เมื่อผู้เล่นพูดถึงเหตุการณ์ที่เต็มไปด้วย “ความเจ็บ” ทางใจ
กฎของเกมจะให้เค้าหยิบ pain ก้อนเล็กๆนั้นไปวางลงบนกระดานเกมข้างทางเดินชีวิต อยู่กับมัน แล้วทบทวนกับมัน ดูสิว่า pain เหล่านั้นมันคืออะไรในชีวิตกันแน่
และเมื่อผู้เล่นพร้อม จะมีกระบวนการ ‘เคลียร์ pain’ และให้หยิบสิ่งเหล่านั้นออกไปจากกระดานเกม
หลายครั้ง มีผู้เล่นบอกว่า
“ไม่ต้องเอาออกหรอก เราอยู่กับมันได้”
“ขออยู่กับ pain ไปก่อนได้มั้ย” ผู้เล่นพูดราวกับเห็นความเจ็บปวดเหล่านั้นเป็น “เพื่อนร่วมทางชีวิต” ไปเสียแล้ว
มองอีกมุม เราลองถามต่อว่า “ถ้าเลือกจะเก็บมันไว้ มันให้อะไรกับเราบ้าง”
จะดีกว่ามั้ย? ถ้าเราไม่ต้องคอยตอกย้ำหลักฐานร้าวรานเหล่านั้น ขอบคุณมัน วางมันไว้กับอดีต และเริ่มต้นใหม่ มันอาจจะให้ชุดประสบการณ์ชีวิตอีกรูปแบบที่อาจไม่ร้าวรานสาแก่ใจ อาจเผยอีกด้านที่งดงามและดีต่อใจก็เป็นได้
ขอบคุณทุกประสบการณ์จากผู้เล่นค่ะ